با توجه به تعریف انجمن بتن امریکا (ACI 116 R) مواد افزودنی بتن ، موادی هستند به غیر از آب ، سیمان و مصالح سنگی که به صورت پودر و یا مایع و برای اصلاح خواص بتن به آن افزوده می شود. افزودنی های بتن به دو گروه مواد افزودنی شیمیایی و معدنی تقسیم می شوند.  افزودنی های شیمیایی از فراوری ، ترکیب و یا آمیزه کاری مواد آلی و معدنی در یک فرآیند شیمیایی آزمایشگاهی به دست می آیند و افزودنی های معدنی که یا بطور طبیعی یافت می شوند و یا از محصولات جانبی صنعتی هستند.  تاًثیر مواد افزودنی در بتن شامل افزایش کارایی ، افزایش مقاومت ، افزایش زمان گیرش ، کاهش زمان گیرش ، افزایش سرعت در روند کسب مقاومت اولیه ، تهیه بتن مقاوم در برابر تهاجم فیزیکی محیط های مختلف آب و هوایی مانند املاح ، اسیدها ، یون کلراید ها ، سولفات ها و ایجاد مقاومت ناشی از خرابی بتن در برابر سیکل انجماد و ذوب شدن و همچنین کنترل واکنش های قلیایی سیمان با سنگدانه ها بوده و معمولاً یک یا چند ویژگی بتن تازه یا سخت شده را تغییرمی دهند. امروزه و بدون تردید در کلیه پروژه های بتن ریزی در سراسر دنیا مصرف مواد افزودنی بتن ، کاربرد وسیع داشته است.  همچنین در طی سال های اخیر و با تدوین آئین نامه ها و مقررات اجرایی فنی ، مصرف مواد افزودنی با کیفیت در پروژه های مختلف عمرانی و شهری در اقصی نقاط آب و هوایی کشور و به منظور تاًمین خواص اشاره شده بتن و همچنین تاًمین کاهش هزینه های اجرایی و صرفه اقتصادی در پروژه های مختلف اجرایی ، گسترش و فراگیر گردیده است. برای اطمینان از نحوه تولید استاندارد و عملکرد رضایتبخش انواع افزودنی های بتن ، انجام آزمایش و بررسی نتایج آن ضروری می باشد. ارزیابی نتایج آزمایش ها و برآورد آنها در بتن باید با تکیه و تواًم با بکارگیری تجارب ارزشمند علمی و کارگاهی باشد. مواد افزودنی مورد استفاده در بتن حتماً بایستی با استانداردهای معتبر بین المللی مطابقت داشته و تولید کنندگان آن نیز ضمن تطبیق رویه ها و کیفیت تولیدات ، دارای گواهینامه های معتبر از ” سازمان بین المللی استاندارد ( ISO ) و همچنین تطبیق با استانداردهای معتبر جهانی مانند انجمن ” آزمایش و مواد ” (ASTM)  و یا BS  باشند تا بدین ترتیب تحقق اعتماد و اطمینان مصرف کنندگان را نیز بدنبال داشته باشد.